Η Ebullition records αποτελεί έναν ακόμη ακρογωνιαίο λίθο στην εξάπλωση του post-hardcore της δεκαετίας του '90. Η πρώτη μου επαφή με τον ήχο της εταιρείας έγινε μέσω των σκληροτράχηλων Εconochrist, ενός συγκροτήματος που πολλοί σπεύδουν να χαρακτηρίσουν ως τους Αμερικάνους ''Crass'' (τo αν συμφωνούμε ή όχι δεν έχει καμμία σημασία). Η αλήθεια είναι πως στις τάξεις της, θα βρει κανείς συγκροτήματα του διαδεδομένου, πλέον, screamo ήχου, όπως οι ''Ampere'' και οι σαφώς πιο ακραίοι ''Orchid & ''Τhis Machine Kills''. Όλως παραδόξως λοιπόν, η Ebullition συνεχίζει να είναι ενεργή διατηρώντας μάλιστα ένα μυθικών διαστάσεων back catalogue/distro με άπειρα καλούδια τα οποία δεν περιορίζονται σε γνώριμους, για τις επιλογές της εταιρείας, ήχους.
Οι Yaphet Kotto είναι το πραγματικό emocore. Μακρυά από εμπορικές σκοπιμότητες, προβλέψιμες δομές και ανούσια μοιρολόγια, η μουσική που συνθέτουν είναι ειλικρινής, περιπετειώδης και άκρως συναισθηματική. Αν οι δυναμικές εκφράζουν προσπάθεια νεωτερισμού και τα μακρόσυρτα ορχηστρικά μέρη, μαρτυρούν βαρεμάρα απ'το χιλιόμετρο, οι τύποι δείχνουν να κερδίζουν το παιχνίδι. Για ποιόν λόγο; Πολύ απλά επειδή όλες αυτές οι συνθετικές τεχνοτροπίες, αποκτούν στα χέρια τους μία άλλη αξία και δείχνουν να ωφελούν τις συνθέσεις πάρα να τις βλάπτουν. Άρτιοι παίκτες, τέλειες ιδέες, πραγματικοί καλλιτέχνες που εκφράζονται μέσω της μουσικής τους. Τραγούδια όπως τα ''Past on the stairs'' & ''The constant Ringing'' με έχουν στοιχειώσει εδώ και καιρό.
Η μπάντα είναι διαλυμένη εδώ και λίγα χρόνια έχοντας μια κληρονομία τριών στούντιο δίσκων, με τον τελευταίο να παρουσιάζεται εδώ. Οποιοσδήποτε αποφασίσει να ασχοληθεί με την περίπτωση τους, θα καταλάβει ευθής εξαρχής την επιθυμία τους για πρόοδο στο μικρό διάστημα που παρέμειναν ενεργοί. Όλοι συνεχίζουν σε νέες μπάντες (Look Back and Laugh, Moralyson) με αρκετά διαφορετικό ήχο απ'ότι θα περιμέναμε. Ίσως αυτό να αποτελεί μία δήλωση του πόσο διαφορετικοί ύπηρξαν οι Yaphet Kotto. We bury our dead alive?
No comments:
Post a Comment