Wednesday, March 24, 2010

Paintbox - Earth Ball Sports Tournament

Μήνες και μήνες μας έχει φάει η αδράνεια, αμφιβάλλω αν κανενός η ζωή άλλαξε ανακαλύπτοντας δίσκους που προτείναμε εδώ, η επιτυχία μας στις γυναίκες, αν δεν χειροτέρευσε, σίγουρα δεν αυξήθηκε, όμως παρόλαυτα, η νεκρανάσταση του Let's Electrify είναι γεγονός και φυσική απόρροια της πεποίθησής μας, ότι αν ακούσεις ένα δίσκο και θες να γράψεις γι' αυτόν, ε, πρέπει να το κάνεις. Για το λόγο αυτό, παρακαλώ τον έταιρο συνάδελφο να παρατήσει τις υπόλοιπες ιταμές δραστηριότητές του και να παλουκωθεί να ποστάρει και πάλι.

Το μπλογκ αυτό, έχει ασχοληθεί πολλές φορές με μπασταρδοπαίδια του hardcore punk, που είτε ξεχώρισαν με την ευαισθησία και την ποιητική τους προσέγγιση στη μουσική, είτε ξέφυγαν από τα πανκ στεγανά παίζοντας (και κάνοντας) αλλοπρόσαλλα πράματα, είτε τραμπούκισαν κόσμο και κοσμάκη ασπαζόμενα μέταλ τεχνικές και street φιλοσοφίες.

Δεν μπορώ λοιπόν, υποθετικέ μου φίλε, να σκεφτώ καλύτερο τρόπο επαναφοράς αυτής της σελίδας στην ενεργό δράση, από την παρουσίαση του "Earth Ball Sports Tournament" των Γιαπωνέζων Paintbox. Να ξεκαθαρίσω ότι λατρεύω παθολογικά οποιαδήποτε μορφή τέχνης προέρχεται από την Ιαπωνία, από το Γκέτα Ρομπότ μέχρι τις σκηνοθετικές ασέλγειες του Sogo Ishi πάνω στους Einstürzende Neubauten, οπότε η μουσική σκηνή της συγκεκριμένης χώρας δε θα μπορούσε παρά να με ενθουσιάζει και να αποτελεί αντικείμενο εξερευνήσεων μέσα σε ένα δαίδαλο από αντισυμβατικές μουσικές εκφράσεις.

Ήταν, που λέτε, ένας κιθαρίστας, ο Chelsea (Γιαπωνέζος είπαμε). Αυτός ο Chelsea πριν απ' τους Paintbox έπαιζε στους θρύλους του γιαπωνέζικου hardcore Death Side και στους θεούς Poison Arts, οι οποίοι αρχικά ονομάζονταν Poison, πριν τους την πέσουν για λόγους δικαιωμάτων οι γνωστοί Αμερικανοί ποζεράδες. Χαρακτηριστικό του παιξίματος του τύπου, ήταν οι υπερβολικά τεχνικοί και ακριβείς κιθαρισμοί, όχι απλώς επιμεταλλωμένοι αλλά ξεδιάντροπα μεταλλικοί, με άπειρα solos και τρομερά, άριστα εκτελεσμένα riffs, σαφώς επηρεασμένοι από το NWOBHM (παίζει αυτά να τα ακούει ακόμα ένα σωρό κόσμος στην Ιαπωνία). Αυτό το είδος παιξίματος κατάφερνε να το δέσει τέλεια με κλασσικές hardcore φόρμες, όσον αφορά στα τύμπανα, το μπάσο και τα φωνητικά, ούτως ώστε όλοι σιγά σιγά να αρχίσουν να μιλάνε για ένα νέο είδος hardcore: το Burning Spirits. Ναι, αυτή η μουσική ονομάστηκε Burning Spirits. Μόνο στην Ιαπωνία θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, ρε πούστη μου.

Ο Chelsea, ο οποίος από την εποχή των Poison (δεκαετία του '80) ακόμα, έκανε τις πρώτες δειλές κιθαριστικές ακροβασίες του, τελειοποίησε την τέχνη του με το πέρασμα των χρόνων, ώστε έφτασε με τους Paintbox να θεωρείται, εκτός από εφευρέτης του Burning Spirits, ένας μουσικός-φαινόμενο της Γιαπωνέζικης υπόγειας σκηνής. Το αποκορύφωμα του συνθετικού και εκτελεστικού ταλέντου του θεωρείται από πολλούς το "Earth Ball Sports Tournament" του 2000, το οποίο, πέρα από αντιπροσωπευτικό δείγμα του περίεργου ιδιώματος που συζητάμε, αποτελεί και μάθημα πρωτοτυπίας και έμπνευσης για τη hardcore σκηνή παγκοσμίως.

Από πού ξεκινάμε; Απ' τις κιθάρες. Χεβυμεταλλάδικες μέχρι παρεξηγήσεως, με θέματα που άνετα θα μπορούσαν να έχουν θέση στον επόμενο δίσκο ιταλικής μπάντας, τον οποίο θα προσκυνούσαν οι απανταχού επικάδες, μα αντ' αυτού, "χαραμίζονται" δίπλα στο "θόρυβο" των υπολοίπων απροσάρμοστων που απαρτίζουν τους Paintbox. Αρμονική συνύπαρξη γαμηστερής, πάνκικης κουλαμάρας με solos που συνεχίζουν, και συνεχίζουν, και συνεχίζουν, ώσπου τελικά ο ακροατής γλιστράει μαζί με τα δάχτυλα του Chelsea, αγκιστρώνεται στη νότα αγωνιώντας για την επόμενη, παρασυρμένος σ' ένα όργιο μελωδίας που βγαίνει τόσο φυσικά, σα να πρόκειται για τζαμάρισμα του οποίου ο δέκτης νιώθει ότι γίνεται αυτόπτης μάρτυρας. Ο λυρισμός χεράκι-χεράκι με τον τσαμπουκά προσδίδει στoυς Paintbox αυτού του δίσκου μια διαφορετικότητα ουσιαστική και κάνει κατανοήτο το γεγονός, ότι όταν χαρισματικοί εγκέφαλοι κυοφορούν ιδέες, η γέννηση θα συμβεί με κάθε κόστος, ανεξάρτητα του πόσο αυτό μπορεί να ξενίσει κάποιους "πιουρίστες". Δεν είναι τυχαίο που κάτι τέτοια φαινόμενα δεν μεταναστεύουν...

Με τι συνεχίζουμε; Με τα υπόλοιπα. Όχι πως τσουβαλιάζονται έτσι απλά τα επιμέρους στοιχεία του "Earth Ball Sports Tournament", που περιλαμβάνουν απαράμιλλου αντι-κάλλους, βραχνιασμένα φωνητικά στα γιαπωνέζικα, γηπεδικά sing-alongs, ξεσηκωτικό rhythm section, επικά τραγούδια, οργισμένα τραγούδια, χαβαλέ και ριπές θανατερής crust σοβαρότητας εναλλάξ, ο δίσκος είναι ένα παζλ ιδεών που δίνει μια εικόνα του τι θαύματα προκύπτουν, όταν η ιαπωνική εκτελεστική δεινότητα συναντά το συναίσθημα και την επιθυμία δημιουργίας μουσικής, ικανής να μιλήσει στην καρδιά αυτών που έστω και λίγο συγκινούνται από τα αποτελέσματα της έκρηξης του hardcore, αφού αυτός ο δίσκος των Paintbox είναι ποτισμένος με τη ροπή προς το έγκλημα, που μοιράστηκαν οι Bad Brains με τους Minor Threat και τους υπόλοιπους δράστες του ριφιφί στις αρχές των '80s. Η χρήση πνευστών, όπως τρομπέτας και φλογέρας, ένω σε τόσες και τόσες μπάντες ακούγεται στην καλύτερη σαν αστείο, γίνεται εδώ με τέτοιο τρόπο ώστε δημιουργεί μια ζεστή ατμόσφαιρα πλήρους ορχήστρας, κάτι που υπόσχεται εγγυημένη ψυχική ανάταση στους έχοντες αυτιά και επικών διαστάσεων ξενέρωμα στους επιδερμικούς κριτές. Το κομμάτι "Round and Roll" ξεκινάει με σφυρίχτρα... Πιστεύω, ότι ο επίδοξος ακροατής, όχι μόνο των Paintbox, άλλα και του γιαπωνέζικου underground, πρέπει να κατανοήσει ότι μιλάμε για ανθρώπους τελείως διαφορετικούς από μας, εξωγήινους για την αντίληψή μας, που ακόμα και αυτή τη γαμημένη σφυρίχτρα στο "Round and Roll" την κοτσάρουν επειδή γυρνάει στο μυαλό τους, είναι λίθος στο οικοδόμημα της μουσικής τους, και ουδεμία σχέση έχει με Ευρωπαίους avantgarde-άδες υποκριτές ή με Αμερικανούς με όραμα που επισκιάζεται από την αμπαλίασή τους. Όλα, ακόμα και οι αδυναμίες, είναι αληθινά στην Ιαπωνία.

Πώς τελειώνουμε; Με τις αδυναμίες. Με το θάνατο του Chelsea το 2007, ο οποίος φήμες λένε ότι έσκασε απ' το ποτό, αφυδατωμένος και τσακισμένος σωματικά. Τελειώνουμε απότομα, όπως απότομα διακόπηκε η πορεία ενός χαρισμάτικου ανθρώπου, επιβεβαιώνοντας για ακόμα μια φορά, ότι οι χαρισματικοί άνθρωποι έχουν συχνά αυτοκαταστροφικές τάσεις. Ακούστε και προσπαθήστε πρώτα να γνωρίσετε, μετά να εκτιμήσετε και τέλος να αγαπήσετε τα σκόρπια και χαμένα σε δισκοπωλεία και σε μπλογκ κομμάτια της κληρονομιάς του Chelsea, τα οποία ούτε ποτέ πρόκειται να αφυδατωθούν, ούτε κίρρωση του ήπατος να πάθουν. Κάντε του αυτή τη χάρη.

Download

Prank Records

1 comment:

Alexis4 said...

απαραδεκτοι απλα.απο τις πιο χαλια μπαντες που εχω ακουσει ποτε.κλασσικοι μαλακες ιαπωνεζοι,προσπαθουν να κανουν εφφε μεσω της μουσικης τους.
για τα σκατα τα ιδια.