O 2ος δίσκος των Mansun αποτελεί ένα τεράστιο ερωτηματικό στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας ή και τι να πω, ίσως στο δικό μου κεφάλι μονάχα. Ο πρώτος δίσκος είναι μια γοητευτική μίξη της brit pop με το glam και την ψυχεδέλεια, ο τρίτος ένας απλός, μεστός ποπ δίσκος, και ο ακυκλοφόρητος τους ονόματι Kleptomania ένα συμπαθητικό φινάλε με συνηθισμένες δομές. Κάποιος ακούγοντας και μόνο τις λέξεις brit pop θα μπορούσε να διαγράψει τον δίσκο σαν να μην υπήρχε ποτέ. Το ξέρω, ίσως και γω σήμερα να αντιδρούσα έτσι.
Η αλήθεια είναι πως το Six το ανακάλυψα ξανά σήμερα. Πρέπει να είναι η έννατη ή δέκατη φορά που μου συμβαίνει. Και κάθε φορά ρε γαμώτο, ξεπηδούν τα ίδια συναισθήματα. Ίσως με μία μικρή δόση δέους παραπάνω. Ναι δέος, να μια καλή λέξη για να ξεκινήσω να περιγράφω. Αλλα και πάλι , ώρες ώρες δείχνει τόσο απίστευτα ξέκωλο που αδυνατώ να κατανοήσω την πηγή αυτού του συναισθήματος. Ε και τα μούτρα τους εδώ που τα λέμε, δεν σε προδιαθέτουν και για τις μεγαλύτερες καλλιτεχνάρες αυτού του πλάνήτη. Όμως...
Ωραία ας τα πάρουμε απ’την αρχή. Bρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και έχεις κυκλοφορήσει έναν δίσκο όπου έβγαλε 7 (!) hit singles με το ένα να παίζεται σε αρρωστημένο βαθμό παντού. Μπαίνεις στο στούντιο σαν ένα απλό προιόν του hype και λες θα συνεχίσουμε στην ίδια φάση και ποιος ξέρει, μπορεί να γίνουμε οι νέοι U2 (κοινότοπο πλέον, ναι και τότε και πάντα). Αλλά έχεις ταλέντο ρε πούστη. Κάτω απ’τα άθλια hipster-αδικα κουρέματα και την χαζή προώθηση που έχεις φάει ηθελημένα, ξέρεις πως είσαι κάτι άλλο, κάτι πολύ πιο προσωπικό ικανό να αγγίξει και τον πλέον απαιτητικό μουσικό, ή για να το γενικεύσουμε, κάθε άνθρωπο με μεράκι και γούστο ενός a) επιπέδου. Έχεις φάει τα μούτρα σου όμως. Το ντεμπούτο σου έχει μία ποιότητα μα η υπερπροβολή σου και μόνο την θυσιάζει.
Προσπαθώ να μπω στο κεφάλι του Paul Draper μα και της υπόλοιπης μπάντας τόση ώρα. Να καταλάβω τι είχε σκεφτεί πίσω απ’την δημιουργία ενός εκ των καλύτερων δίσκων της δεκαετίας του ’90. Προσπαθω να καταλάβω που σκατά βρήκε τόση έμπνευση μαζεμένη ώστε να δέσει το prog rock της των ‘70ς (Television, Cancer) το glam rock (single Version του Six), το art punk (Being a girl), την όπερα (Witness to a murder) και τέλος, τους τόνους ευκολομνημόνευτων μελωδιών(όπου ένα τραγούδι είναι ικανό να γράψει δίσκο ολόκληρο υπό φυσιολογικές συνθήκες). Α και που’στε, όλα αυτά καβαλώντας το βαγόνι της ορθώς αμφισβητούμενης brit pop. Εντάξει δεν λέω, οι Radiohead έριξαν την ιδέα στο τραπέζι, oι Ultrasound μάλλον ξεχάστηκαν και οι Verve πάσχιζαν να γίνουν ανεπιτυχώς κάτι που ποτέ δεν ήταν, εσύ όμως ρε γαμώτο το παίρνεις και το τελειοποιείς. Φτίαχνεις κάτι τόσο απερίγραπτα μεγαλείωδες και του πατάς μια στάμπα που απορεί κανείς πως ξεθώριασε 10 χρόνια μετά... Καλά με οκτάλεπτα τραγούδια και ένα στιχουργικό concept βασισμένο στον Marx, λογικό μου ακούγεται το παίρνω πίσω. Aκούω τώρα το Βlown it. Με έχει στοιχείωσει τι να πω, θα καταντήσω πιο γραφικός απ’ότι μπορεί να φαίνομαι ήδη.
Πολλοί θα απομακρυνθούν εύκολα από μία τέτοια περιγραφή. Άλλοι πάλι θα σπεύσουν να ακούσουν από περιέργεια και θα έχουν παρόμοια κατάληξη. Είμαι πεπεισμένος όμως πως το Six πέρα απ’την φαινομενική αφέλεια που κυνηγά τόσο καιρό το όνομα των Mansun, είναι ένας γαμημένα αριστουργηματικός δίσκός. Είναι το άλμπουμ που σε όποια μουσική φάση και αν βρίσκομαι θα με καθηλώσει όπως την πρώτη φορά που το άκουσα ανήμπορος να αντιδράσω. Με πείθει πως θα νιώσω πάλι το ίδιο σε λίγα χρόνια (;) όταν θα το ξαναξεθάψω. Είναι σύντροφος ζωής.
Νοbody cares when you’re gone…
No comments:
Post a Comment