Η ακραία (το περιορίζω) underground σκηνή της χώρας μας ήταν, είναι και δεν ξέρω αν θα είναι μια απ' τις χειρότερες παγκοσμίως. Ελάχιστες σοβαρές κυκλοφορίες, συγκροτήματα που αν δεν ήταν "πατριωτάκια" και τύχαινε από σπόντα να κατεβάσουμε δίσκο τους, με πολλή βία θα τον ακούγαμε ως το τέλος, κλίκες, θαψίματα, η κακή αντιγραφή να βαφτίζεται "επιρροή", η επιρροή να βαφτίζεται "καινοτομία", η καινοτομία να μην υπάρχει στην πραγματικότητα πουθενά.
Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χέριου, παρόλαυτα βρίσκονται. Με ψάξιμο και χρόνο, με τη διάθεση του και στο βάθος του. Είναι ακραίες (το περιορίζω ξανά) μπάντες που ξεχωρίζουν, που τις αναγνωρίζεις από χιλιόμετρα. Είναι αυτές που κάναν δίσκους που, ακούγοντάς τους, σκέφτεσαι "αυτοί αποκλείεται να 'ναι Έλληνες, ειναι ΟΝΤΩΣ καλοί!". Λυπάμαι που στο λέω, άλλα έτσι είναι, ψηλέ μου, κι αν δεν το πιστεύεις, όργωσε τη δισκο-/εμπιθριοθήκη σου (φακελός "Greek Bands" μετά τον "Godflesh") μπας και βρεις πολλούς Homo Iratus, πολλούς The One, πολλούς Dead Congregation, πολλούς Stagnate. Το ερώτημα όμως είναι, αν βρίσκεις εκεί μέσα έστω και ένα folder που λέγεται "Innermost". Αν όχι, συνέχισε να διαβάζεις, γιατί σήμερα θα παρουσιάσουμε ένα δίσκο, ο οποίος όταν βγήκε χώθηκε στο ίδιο τσουβάλι με άλλες κυκλοφορίες, και ίσως έτσι να πέρασε κάπως απαρατήρητος. Το album όμως αυτό, συνεχίζω μέχρι σήμερα να το βάζω να παίζει, και το χαιρετίζω σαν ένα απ' τα καλύτερα και πιο εμπευσμένα μουσικά δείγματα που έχει να επιδείξει η κακομοίρα η Ελλαδίτσα. Γενικά, εμείς οι "νεοψαγμένοι", πολλά εγχώρια προιόντα ακούμε στο ντούκου, με ψεύτικο ενδιαφέρον και αστείο σεβασμό, εδώ όμως μιλάμε για δίσκο που ούτε για επιφανειακές ακροάσεις είναι, ούτε επιοίκια ζητάει.
Το "Menschenkenntnis" (γερμανικά για "ανθρωπογνωσία") κυκλοφόρησε το 2003, από μια μπάντα που ανέτειλε μαζί με την τότε φάση των συγκροτημάτων του συναφιού της Damaged Productions και της Blastbeat Mailmurder (Straighthate, Sun Of Nothing, Stagnate, Konkave) και δυστυχώς έδυσε, μάλλον προσωρινά, αφού οι ίδιοι αναφέρουν ότι ετοιμάζουν καινούρια κομμάτια, μετά απ' αυτό, που αποτέλεσε και το δεύτερο και τελευταίο δισκογραφικό της βήμα, ακολούθώντας το φανταστικό ντέμο "The Concept Of A Self Conflict". Με DIY και hardcore υπόβαθρα, που ο αλαφροίσκιωτος ακροατής θα μπορέσει να νιώσει στο πετσί του κατά την ακρόαση, οι Innermost εδώ βελτιώνουν τον πολύ ενδιαφέροντα ήχο που αρχικά παρουσιάσαν, με αποτέλεσμα να δημιουργούν ένα album με σπουδαία τραγούδια, συνθετικά αψεγάδιαστο και τρομερά προσεγμένο, όχι καλό για Ελλάδα, καλό γενικά, που, αν και προδίδεται από τη μέτρια, ελληνική σαν φέτα, παραγωγή, καταφέρνει ακόμα και αυτή την εξ' αμελείας πρωτόγονη ηχητική υφή να την κάνει να μοιάζει καρα-true.
Δίπλα στους Catharsis και τους Converge, οι Innermost συγκαταλέγουν τους Cynic και τους Ved Buens Ende στις επιρροές τους, κι έχοντας κανείς αυτό στο μυαλό ακούγοντας το "Menschenkenntnis", ε ρε πούστη μου, δε γελάει, κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο κατόρθωμα μιας μπάντας που κάνει τέτοιες δηλώσεις. Ένα ελεγχόμενο χάος κυριαρχεί σε όλες τις συνθέσεις του δίσκου, όπου εναλλαγές ρυθμών και riffs χτίζουν μια επιβλητική ατμόσφαιρα, η οποία ενθουσιάζει με την ξερή επιμονή της στο αρνητικό, το κλειστοφοβικό, το επιθετικό, μα και το ευφυώς μελωδικό ταυτόχρονα. Κυριές αφετηρίες το hardcore, το black και το death metal, ήχοι που, περνώντας από ένα φίλτρο έμπνευσης και τεχνικής, χαρακτηριστικό της μπάντας, καταλήγουν γλύκισμα για το αυτί. Grind-άδικες αναμπουμπούλες διαδέχονται επικά, σερνάμενα περάσματα, ενώ κάπου παραδίπλα χαλαρές, ατμοσφαιρικές οάσεις ξεφυτρώνουν μέσα σε μια ξεραΐλα από σπασμωδικές αλλαξο-riff-ιές. Πέρα απ' το ζηλευτό, παντού και πάντα όπως πρέπει, drumming, το συνθετικό ατού των Innermost είναι τα αξιομνημόνευτα riffs, μερικά δε απ' αυτά είναι τόσο πολύ γαμηστερά, ώστε, έτσι όπως σκάνε απ' το πουθενά, μπορούν να σε αποσπάσουν απ' ότιδήποτε κάνεις εκείνη την ώρα, κι ας τα ακούς για εικοστή φορά. Τα φωνητικά, τέλος, δεν θυμίζουν σε καμία περίπτωση το αποτέλεσμα μιας πρόβας για να βρεθεί η σωστή χροιά, δε θέλουν να είναι brutal, δε θέλουν είναι grim, είναι σκέτα, ακαλλώπιστα ουρλιαχτά, ένα και το αυτό με το αγέλαστο τοπίο αυτού του album. Κερασάκι στην φριχτή τούρτα, το υπέροχο και έντονο artwork, που ταιριάζει απόλυτα σε αυτό που είναι το "Menschenkenntnis": μια από τις καλύτερες, τιμιότερες και πιο εντυπωσιακές ελληνικές κυκλοφορίες. Παγκοσμίως!
Ίσως φανεί υπερβολικό αυτό το εγκώμιο, αλλά γιατί να είναι, αφού ούτε μίζα απ' τους Innermost παίρνω, ούτε κανένα απ' τα μέλη της μπάντας γνωρίζω προσωπικά, ούτε είναι η πρώτη φορά που ακούω το δίσκο; Ίσως φανώ μαλάκας, επειδή είμαι αυστηρός με το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής σκηνής, αλλά γιατί να είμαι, αφού απλώς κλαίγομαι επειδή δε μου προσφέρονται τα "θέλω" μου; Κάποιος είπε ότι κριτικός είναι αυτός που δεν έχει τ' αρχίδια να κάνει κάτι δικό του. Δεν κριτικάρω. Δηλώνω γραπτά τη λύπη μου για μια γενικότερη κατάσταση, εγκωμιάζοντας παράλληλα κάποιους λιγοστούς που φέρνουν σε πέρας το, καθώς φαίνεται, δύσκολο έργο να μου προσφέρουν αυτά τα ταπεινά "θέλω" μου, που, ειλικρινά, δεν είναι τίποτα παραπάνω από το δόσιμο έστω και μιας στάλας της ψυχής του μουσικού στο δημιούργημά του.
Περιμένουμε τα καινούρια κομμάτια των Innermost. Κι αυτό το "περιμένουμε" για μια ελληνική μπάντα, για σκέψου λίγο, εσύ, ο ψηλός, τι κατόρθωμα είναι.
InnermostDownload
