Γεια στους ήρωες που έχουν απομείνει!
Οπως έχετε καταλάβει οι ανανεώσεις είναι (και θα είναι) σπάνιες. Το συγκεκριμένο blog δεν καθιερώνεται ως εβδομαδιαίο ανάγνωσμα και ούτε πρόκειται. Σταθερό πλάνο επίσης δεν υπάρχει άρα θα τα λέμε μια στο τόσο, όταν έχουμε να πούμε και κάτι δηλαδή. Α και μάλλον κόβονται τα links, από εμάς θα παίρνετε με λίγα λόγια μονάχα την πληροφορία. Σήμερα θα δούμε λίγο συνοπτικά το Baltimore των ξεχασμένων (;) Ζipgun.
Πριν από κανα δυο χρόνια σε μία από τις καθιερωμένες και γνώριμες για όλους εμάς τους φετιχιστές βόλτα για αγορά δίσκων, έπεσε το μάτι μου πάνω σε ένα αυτοκολλητάκι όπου έγραφε με σχεδόν ξεβαμμένο μαρκαδόρο τις λέξεις SEATTLE PUNK με κεφαλαία. Το εξώφυλλο δεν μου είπε τίποτα, το όνομα της μπάντας επίσης. Ούτε καν το label δεν γνώριζα (μεγάλο λάθος, αφού η Empty Records έδρευε στο Seattle από το 1987 και ήταν under the radar εταιρεία με γκρουπάρες στο ενεργητικό της -μια ματιά στο ρόστερ θα σας πείσει-). Για πρώτη φορά λοιπόν πήρα δίσκο βάση μιας τόσο απλοικής φαινομενικά περιγραφής μέχρι που τον έβαλα τελικά να παίζει και αναθεώρησα τα πάντα γύρω απ'το less is more. Ok, υπερβολή ένα άλμπουμ σαν το baltimore δεν είναι ικανό να σε κάνει να αναθεωρήσεις και πολλά πράγματα, αλλά γενικά γουστάρεις και καταναλώνεις και λίγο αλκοολ για την πάρτη του.
Βλέπετε, ένα φαινόμενο της εποχής (α ναι παράλειψις, μιλάμε για το 1993) ήταν πως πολλές μπάντες απέφευγαν οριακά τον χαρακτηρισμό grunge από τον τύπο παίζοντας απλά την βασική εξέλιξη του hardcore punk των '80ς υπό ένα πιο rock'n roll πέπλο. Δηλαδή, δεν επένδυσαν σε όγκο και απλωμένα sabbath-ικά riffs, μα προτίμησαν να ακολουθήσουν μια κάπως οπισθοδρομική αντίληψη του rock'n roll που σε μεγάλο βαθμό αποδείχτηκε σωστή αφού οι περισσότεροι που ακολούθησαν τον πρώτο δρόμο ξεφούσκωσαν μέσα σε μια πενταετία. Από την άλλη πλευρά βεβαία, εμπορικά ήταν ομολογουμένως δύσκολο να καθιερωθείς πόσο μάλλον όταν δεν έπαιζες by the book. Σχήματα όπως οι Supersuckers (οι οποίοι μετακόμισαν και στην συγκεκριμένη πόλη) αποτελούν την εξαίρεση ενώ άλλα όπως οι Gits το καλά κρυμμένο (για ποιο λόγο ειλικρινά;) μυστικό μιας σκηνής που αποτέλεσε μέρος μιας άλλης που αποτέλεσε αντίδραση σε μια τρίτη κ.ο.κ. Για να μην πολυλογούμε οι zipgun είναι rock'n roll-άτο punk, πολύ κόντα στους προαναφερθείς και δίχως να είναι αριστούργημα διασκεδάζει και μεταφέρει το κλίμα μιας άλλης εποχής. Δεν επηρέασε κανέναν και τίποτα μα δεν το επιδίωξε. Αν το δείτε πουθενά σε λογική τιμή και σας ψήνουν ανάλογοι ήχοι, μια χαρά θα περάσετε.
No comments:
Post a Comment