Saturday, March 27, 2010

Bad Religion - Into The Unknown

Οι Bad Religion είναι μια απ' τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες, η οποία με πήρε στα γόνατα της και με μεγάλωσε από εποχής κασέτας. Αγάπησα ακαριαία τους μετά-Suffer δίσκους, λυπήθηκα με την αποχώρηση του Brett Gurewitz, χάρηκα όταν είδα ότι μπορούν να κάνουν και χωρίς αυτόν, βρήκα τραγούδια που μ' άρεσαν ακόμα και στο "The New America", ξαναχάρηκα όταν επέστρεψε και αγκάλιασα ειλικρινά κάθε απόπειρα εκμοντέρνισμου του ύφους τους. Την ίδια στιγμή που εγώ ενηλικιωνόμουν μαζί με τον ήχο των Bad Religion, μια Θεία Πρόνοια με προστάτευε, μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, απ' το να έρθω σε επαφή με το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία του πανκ. Με το χειρότερο εφιάλτη κάθε ανθρώπου που ακούει μουσική, ανεξαρτήτως είδους. Με την τερατογένεση, το έκτρωμα, το σκουπίδι που είναι υπερβολικά ηλίθιο και καθυστερημένο για να γυρίσει στο άκουσμα του ονόματος "Into The Unknown".

Η κυκλοφορία αυτού του δίσκου, μετά το Τρίγωνο των Βερμούδων και τη σπηλιά του Νταβέλη, μάλλον αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι τελείως αψυχολόγητο αυτό το μουσικό βήμα που επέλεξαν να κάνουν οι Bad Religion, παρόλο που οι ίδιοι εξηγούν εν μέρει αυτή τους την απόφαση, δεδομένου του ότι η μπάντα είχε ξεκινήσει με το πολύ καλό, κλασσικού πανκ ύφους "How Could Hell Be Any Worse?" που ήταν και ο πρώτος της δίσκος. Οι Bad Religion ήταν νέοι και οι σπίθες που έμελλε να πυροδοτήσουν την έκρηξη του hardcore punk στις αρχές των '80s γυρνούσαν ήδη στον αερά, κοντολογίς, όλες οι προϋποθέσεις για μια ομαλή και εντυπωσιακή "σταδιοδρομία" ήταν δεδομένες. Οι Graffin και Gurewitz όμως είχαν άλλα σχέδια.

Οι δύο εικοσάρηδες φίλοι έκριναν ότι το macho attitude που είχε αρχίσει να διέπει τη σκηνή του Los Angeles και η στυλιστική προβατοποίηση των περισσότερων συγκροτημάτων δεν τους εξέφραζε καθόλου. Αποφάσισαν να αδιαφορήσουν για το πώς έπρεπε να ακούγονται και να δημιουργήσουν ένα δίσκο ακριβώς όπως ήθελαν, άγνωστο, βέβαια, για ποιό λόγο θα μπορούσε να θέλει μια μπάντα να ακούγεται έτσι το 1983. Η υλοποίηση αυτού του φόρου τιμής στην ανουσιότητα ξεκινά από τη στιγμή που ο κύριος Brett χαρίζει στον Graffin ένα synthesizer, το οποίο ο δεύτερος χρησιμοποίησε για τη δημιουργία όλων σχεδόν των κομματιών που απαρτίζουν το δίσκο. Συνθετικά έχουμε να κάνουμε με ένα prog rock (με την χειρότερη δυνατή έννοια) ανοσιούργημα με μεγατόνους πλήκτρων, που μοιραία φέρνουν στο νου παλιές διαφημίσεις Merenda και Hemo, όπου παιδάκια παίζουν σκληρή μπάλα, κάνουν σούζες με ποδήλατα κλπ., συνοδεία απαράδεκτου στίχου, που εξυμνεί τη θρεπτικότητα του προιόντος. Συνθέσεις που ακροβατούν ανάμεσα στη χλιαρότητα και στην ακυροσύνη, επίπεδο παίξιμο (κάποιοι κατηγορούν τους Bad Religion ότι είναι μονότονοι, αγνοώντας σε τι επίπεδα μονοτονίας μπόρεσαν να φτάσουν με το "Into The Unknown"), μηδέν επιθετικότητα στα φωνητικά και στους ρυθμούς, δεν ξέρω ρε, ακούω το δίσκο μετά από καιρό και προσπαθώ να τον περιγράψω, αλλά είναι τόσο βαρετός που αδειάζει τον εγκέφαλό μου από κάθε δημιουργική σκέψη και με κάνει φυτό. Χαρακτηριστικά αναφέρω, ότι ο τότε μπασίστας και ο ντράμερ αποχώρησαν διακριτικά πριν καν καλά καλά τελειώσει η ηχογράφηση του πρώτου τραγουδιού.

Παρατάω λοιπόν αυτή την προσπάθεια, αφού η καλλιτεχνική αξία του δίσκου είναι όση και η θρεπτική της Merenda και του Hemo, παρόλο που στον ιδεολογικό και στιχουργικό τομέα, οι Bad Religion του "Into The Unknown" παραμένουν καυστικοί και πιστοί στο διδακτικό τους ύφος, και προχωράω στα πιο ενδιαφέροντα της ιστορίας αυτής της κυκλοφορίας. Κόπηκαν 10.000 κομμάτια και ο Gurewitz αστειευόμενος αναφέρει ότι τους επιστράφηκαν 11.000. Από αυτά, οι ίδιοι οι Bad Religion έκαψαν τελετουργικά μερικές εκατοντάδες, ενώ τα υπόλοιπα φυλάχτηκαν και πουλήθηκαν από κολλητάρια της μπάντας και εν αγνοία της, ούτως ώστε στο τέλος δεν έμειναν παρά μόνο 300. Εννοείται πως ο δίσκος δεν επανακυκλοφόρησε ποτέ, αφού έχει αποκηρυχθεί από τους δημιουργούς του, με αποτέλεσμα σήμερα να θεωρείται υπερσυλλεκτικός. Ο Greg Graffin διατείνεται, ότι στο υπόγειό του βρίσκονται τα master tapes, που ως άλλοι Κθούλουδες, κοιμούνται κι ονειρεύονται, περιμένοντας τη στιγμή που ο κάτοχός τους θα νιώσει την επιθυμία να τα ξαναχρησιμοποιήσει, οπότε θα σημάνουν και την απαρχή ενός καλλιτεχνικού Αρμαγεδδώνα.

Κρίνοντας σήμερα τη σημασία αυτού του δίσκου, βλέπουμε καθαρά ότι είναι ανύπαρκτη, δε μπορούμε πάντως να αρνηθούμε ότι οι Bad Religion με αυτή την κυκλοφορία, πήγαν κόντρα στο ρεύμα που πήγαινε κόντρα στο ρεύμα, κάτι που, αδιαμφισβήτητα, θέλει πολύ θάρρος και αξίζει το σεβασμό, έστω κι αν έχει το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα, έστω κι αν προκύψει μια αθλιότητα τύπου "Into The Unknown". Μπορεί οι Bad Religion, αναγνωρίζοντας το λάθος τους, να επέστρεψαν αμέσως στις ρίζες τους και στο γνώριμό τους στυλ με το EP "Back To The Known" (εξυπνάδες...), από την άλλη, δε βρίσκω και τόσο λάθος, μιας και μιλάμε για hardcore punk, να κανείς ανά πάσα στιγμή αυτό που γουστάρεις, όπως έκαναν τότε οι Gurewitz και Graffin, αδιαφορώντας επιδεικτικά για όλους, ακόμα και γι' αυτούς που τους θεωρούσαν "δικούς τους".

Bad Religion

Download

2 comments:

anna papachristou said...
This comment has been removed by the author.
el de abajo said...

υπερσυλλεκτικό?????
οχι ρε γαμώτο...και είχε πέσει στα χέρια μου στα μέσα των 90's αλλά δεν το αγόρασα...